Σούπερ Λίγκα (1-2)

Ήρθε στην Α.ΕΚ. όντας μικρό παιδί και έφυγε από την Ένωση, όντας επαγγελματίας Πρωταθλητής!  

Στη μεγαλύτερη πολιτεία της Ωκεανίας, Σίδνεϊ, το άθλημα του ποδοσφαίρου δε βρίσκεται στην ύψιστη θέση σε ό,τι αφορά την ιεραρχία των σπορ στον συγκεκριμένο τόπο. Τένις και κρίκετ αποτελούν δύο από τις κυριότερες δραστηριότητες για τους κατοίκους της πρωτεύουσας Αυστραλίας, με συνέπεια η ανοδική εξέλιξη κάθε αθλητή στον ποδοσφαιρικό χώρο να προσδίδει ιδιαίτερη τιμή στους πολίτες αυτής και έντονη καταξίωση στον ίδιο. Κάτι ανάλογο συνέβη, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 70, όταν ο γεννηθείς στις 26 Οκτωβρίου του έτους 1959, Σπύρος Οικονομόπουλος, άνοιξε τα «φτερά» του και «φτερούγισε» με προορισμό την ιδιαίτερη πατρίδα του, Ελλάδα, ξεκινώντας τη «λαμπρή» του καριέρα στην Α.Ε.Κ. Αθηνών!

Ο «κιτρινόμαυρος γίγαντας», ο οποίος γεννήθηκε ανήμερα του Αγίου Δημητρίου και δύο ημέρες πριν την Εθνική εορτή της 28^ης Οκτωβρίου, κατείχε, ανέκαθεν, τον ρόλο του «άγιου πορτιέρο» μόνο για τον «Δικέφαλο», γιορτάζοντας, επί σειρά 19 ετών, τις σπουδαίες στιγμές, τις οποίες βίωσε, στο παρελθόν, στον σύλλογο της «καρδιάς» του. Από το μακρινό έτος, 1977, μέχρι το μεταγενέστερο, 1996, ο διεθνής τερματοφύλακας, με ρίζες από την Ακράτα Αχαΐας, έζησε ονειρικές βραδιές με την «οικογένεια» της Α.Ε.Κ, κατακτώντας, μάλιστα, τους περισσότερους τίτλους από κάθε άλλο «αετόπουλο», κατά τη διάρκεια της σύγχρονης εποχής της Ένωσης στον αθλητικό χώρο. Έξι Πρωταθλήματα Ελλάδας (1978, 1979, 1989, 1992, 1993, 1994), ένα «νταμπλ» (1978), τρία Κύπελλα Ελλάδας (1978, 1983, 1996), ένα «Σούπερ Καπ» (1989), ένα «Λιγκ Καπ» (1990), αλλά και σπουδαίες ευρωπαϊκές διακρίσεις συνθέτουν το πανέμορφο «παζλ» των αναμνήσεων του Σπύρου, ο οποίος κατοικεί, εδώ και χρόνια, στην Αυστραλία, αλλά λησμονεί, όσο τίποτα άλλο, τις εποχές τις οποίες μεσουρανούσε με τον «Δικέφαλο» του Νότου.

Η επική πρόκριση της ομάδας επί της Πόρτο (νίκη με 6-1), επί της Δυναμό Δρέσδης (νίκη με 5-3),επί της Σπάρτακ Μόσχας (νίκη με 2-1), επί της Γκλάσκοου Ρέιντζερς, οι επιτυχίες της ομάδας επί των Ρεάλ Μαδρίτης (1-0), Αθλέτικ Μπιλμπάο (1-0), Αϊντχόβεντ (1-0), όπως και τα ευρωπαϊκά ραντεβού της Ένωσης με τους συλλόγους, Ίντερ Μιλάνου, Μαρσέιγ, Μονακό,  Παρί Σεν Ζερμέν, Μίλαν και Άγιαξ έχουν γεμίσει με εμπειρίες και έχουν τονώσει το ηθικό του καταξιωμένου τέως διεθνή «γκολκίπερ» της Ένωσης. Του ανθρώπου, ο οποίος εντάχτηκε στο ρόστερ της Α.Ε.Κ, σε ηλικία 17 ετών, συμμετέχοντας σε μερικές προπονήσεις των «κιτρινόμαυρων» και αγωνιζόμενος με τη φανέλα του Α.Ο. Ακράτα, στα Πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ Αχαΐας, μέχρι, φυσικά, να έρθει η ώρα να υπερασπιστεί τα «γκολπόστ» της αγαπημένης του ομάδας. Μιας ομάδας, η οποία τον βοήθησε, στο μέγιστο δυνατό βαθμό, να πατήσει στο πρώτο…σκαλί του «βάθρου», την Άνοιξη του 1989, όντας μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της Α.Ε.Κ στο αντίστοιχο Πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής.

Η κατάκτηση του Πρωταθλήματος Ελλάδας από την Α.Ε.Κ, την αγωνιστική περίοδο 1988-89, είχε την «σφραγίδα» του εντυπωσιακού μαθητή των τεράστιων «δασκάλων» του, Σεραφείδη, Στεργιούδα, Χρηστίδη και Αρβανίτη, οι οποίοι του δίδαξαν τον τρόπο να φτάσει στην κορυφή με την αξία και την τιμιότητα του. Στοιχεία, τα οποία ο αγαπημένος των υποστηρικτών της Ένωσης, Σπύρος Οικονομόπουλος, διατήρησε, από την αρχή έως το πέρας της καριέρας του στον αθλητισμό, μένοντας «αγκυροβολημένος» στον «Δικέφαλο», ακόμα και όταν οι «σειρήνες» των ανθρώπων του Παναθηναϊκού ηχούσαν πολύ έντονα! «Το αίμα, όμως, νερό δε γίνεται», αναφέρει ο ελληνικός λαός και ο Σπύρος φρόντισε κα συνεχίζει να φροντίζει να ακολουθεί το νόημα της προαναφερθείσας ρήσης!

Το «προφίλ» του Σπύρου Οικονομόπουλου!

Ο Σπύρος Οικονομόπουλος (Ακράτα Αχαΐας, 26 Οκτωβρίου 1959) είναι Έλληνας πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, που αγωνιζόταν στη θέση του τερματοφύλακα.

Ξεκίνησε τον αθλητισμό από τον ερασιτεχνικό σύλλογο της γενέτειράς του (Α.Ο. Ακράτας), από όπου σε μικρή ηλικία (18 ετών) μεταπήδησε στους ερασιτέχνες της ΑΕΚ.

Στο σύλλογο της “Ένωσης” παρέμεινε επί 19 συνεχείς περιόδους, τις 17 από τις οποίες ως επαγγελματίας. Προωθήθηκε στη βασική ενδεκάδα επί τεχνικής ηγεσίας του Μίλτου Παπαποστόλου (1980-81), όταν και μονιμοποιήθηκε, είχε όμως την “ατυχία” να συνυπάρχει κατά καιρούς με αρκετούς άλλους σπουδαίους τερματοφύλακες, όπως οι Νίκος Χρηστίδης, Λάκης Στεργιούδας, Χρήστος Αρβανίτης, Θεολόγης Παπαδόπουλος, Αντώνης Μήνου, Ηλίας Ατματσίδης, οπότε ο συναγωνισμός ήταν ιδιαίτερα σκληρός.

Την περίοδο 1988-89, ωστόσο, επί θητείας του Ντούσαν Μπάγεβιτς (με τον οποίο υπήρξαν συμπαίκτες το 1980-81), έλαβε μέρος σε όλους τους αγώνες της περιόδου, απέκρουσε τρία πέναλτι και ουσιαστικά χάρισε στην ΑΕΚ τον πρώτο της τίτλο πρωταθλητή μετά από 10 χρόνια. Εκείνη την εποχή οι φίλαθλοι του έδωσαν το παρατσούκλι “Μίστερ Πρωτάθλημα 1989“.^[1]

Με την έναρξη της επόμενης χρονιάς, κάποιες ατυχείς εμφανίσεις του τον οδήγησαν σε σταδιακό παροπλισμό, με αποτέλεσμα τελικά να χάσει τη θέση του από τον Μήνου. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι δεν είχε καμία συμμετοχή στο πρωτάθλημα, για ολόκληρη την τριετία 1992-94, όταν η ΑΕΚ κατέκτησε ισάριθμα πρωταθλήματα. Ο ερχομός του Ατματσίδη στην ομάδα, τον υποχρέωσε να εγκαταλείψει την ενεργό δράση και τυπικά, το καλοκαίρι του 1996, σε ηλικία, πλέον, 37 ετών.

Συνολικά, πήρε μέρος σε 117 επίσημους αγώνες πρωταθλήματος, στον ένα από τους οποίους ως ερασιτέχνης, την πρώτη του χρονιά (1977-78), σε απεργία των αμειβομένων ποδοσφαιριστών στις 26 Δεκεμβρίου 1977.

Αγωνίστηκε 12 συνολικά φορές με την εθνική Ελλάδας, το διάστημα 1984-1989. Το ντεμπούτο του πραγματοποιήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 1984 στην εκτός έδρας φιλική αναμέτρηση με την Ανατολική Γερμανία, όταν υπό τις οδηγίες του Μίλτου Παπαποστόλου (προπονητή που τον καθιέρωσε μερικά χρόνια νωρίτερα στην ΑΕΚ), αντικατέστησε στο ημίχρονο τον Γιώργο Πλίτση.

Πηγή: https://el.wikipedia.org/